Kocham-nie krzycze????????

Nie jestem ideałem...krzyczę  czasem na swoje dziecko! Nie jestem cyborgiem..też mam emocje. Sa ludzie bardziej i mniej emocjonalni. Ja jestem bardziej. Nic na to nie poradzę. Nie uważam tego  za swoją wadę. Ma to różne konsekwencje także takie, ze czasem krzyknę na swoje dziecko choć tego żałuję.  Nie wierze w wychowanie bezstresowe. Mój Michaś ma 3,5 latka i charakterek po nas obojgu. Jest uparty, sprytny, wie czego chce. I czasem muszę mu powiedzieć że coś robi źle choćbym  chciała go w innej sytuacji wychwalać pod niebiosy. Kocham swoje dziecko.   Krzyk nie jest żadną miara miłości do dziecka.

No właśnie ja naprawdę nie chcę się rozgrzeszać z tego do czego doszło ale byłam w bardzo trudnej dla siebie a co gorsza dla Ani sytuacji i doszło do tego że ona "zasłużyła" i bardzo cierpiałam z tego powodu ponieważ wiem że nie z jej winy a mimo to żeby nie wychować kogoś kto łamie prawo musiałam tak zrobić. I mimo że to nie była pożądana przeze mnie metoda to wolałam cokolwiek zrobić niż stosować tak jak do tej pory nieskuteczne w tym przypadku rozmowy albo kary. Dochodziło do tego że nigdzie nie mogła wychodzić i do komputera nie mogła siadać i nic.

Iza nawet gdyby istniało wychowanie bezstresowe mamy wolną wolę wybierać...  Pamiętam,że ostro dyskutowaliśmy  kiedys o tym ale nie mogę kurczę znaleźć tego posta

Tu już nie chodzi o sam fakt, jak klaps wpływa na wychowanie dziecka, o to który model wychowania jest lepszy. Chodzi o to, aby pozostawić rodzicom wolność i nie ingerować, gdy nie trzeba. Bo robienie kampanii, które głoszę, a jeśli kocham to nie biję, jeśli kocham to nie krzyczę, itd... jest nie w porządku. Bo to, że ktoś krzyknie na dziecko, albo da klapsa nie znaczy, że nie kocha. 

klaps to bicie????????LUDZIE! Jeden w zyciu klaps nie zaszkodzi, natomiast "kocham-nie biję" oznacza coś dobrego!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Oznacza,ze nie rozwiązuję spraw wychowawczych biciem, nie wywalam swojej frustracji na mnijeszego ode mnie... Rodzicom nalezy pozostawic wolność w wychowaniu, ale bez przesady! Najpierw trzeba by tych rodziców dorze wychować, aby sami dobrze wychowywali! Takie kampanie, mam nadzieje, nie sa próba ingerencji, a wskazówka dla rodzicow, które z ich metod wychowawczych sa lepsze, a które gorsze...

wiem Bartek o czym mówisz ale z hasłami wszelkich kampani to tak jak z reklamami - im bardziej "krzykliwe" hasła tym więcej wywołują różnorodnych emocji, tak jak w naszej dyskusji. I  też podobny jest zamysł zapewne ich twórców.

ale może zainteresują się kimś z naprzeciwka na przyklad.... no nie wiem, jak to bywa, ale uważam,ze biedni to czesto tylko telewizor za rozrywke mają.

Nie ma dobrych klapsów! Bicie nie wychowuje dzieci, tylko je głęboko i trwale rani! Thomas Gordon autor "Wychowania bez porażek" uważa, że wszyscy rodzice są potencjalnymi sprawcami przemocy, ponieważ powszechny model wychowania dzieci opiera się na autorytecie i dysponowaniu władzą. Wielu rodziców myśli w destrukcyjny sposób: „To jest moje dziecko Mogę zrobić z nim, co zechcę”. http://charaktery.eu/artykuly/Rodzina/357/Czemu-winne-niewinne-klapsy/

tez zachecam do czytania takich książek!!!!!!!!!

Bartt, tak naprawdę nasze relacje z dzieckiem odzwierciedlają nasz prawdziwy stosunek do ludzi, szczególnie nam najbliższych. 

No właśnie, co z dziećmi z patologicznych rodzin? Skąd ta patologia się bierze, jak sądzisz, z braku wystarczającej ilości 'klapsów' czy 'krzyknięć'??

A co z dziećmi z tak zwanych 'dobrych rodzin', które nagle,ni stąd ni zowąd, stają się narkomanami, zabójcami itd? Przecież ich rodzice byli normalni i tylko'korzystali z, jak twierdzisz, przysługujących im praw'...

Co do tego, jak Ty sam byłeś wychowywany, nie zamierzam się odnosić, żeby nikt nie poczuł się urażony. Jednak stara prawda, że bite dzieci stają się bijącymi rodzicami (bo to dla ich rzekomego dobra), jakoś się przez Twoje wypowiedzi przewija.

Nie utożsamiajmy bicia z klapsami. Może niektórzy nie widzą tej różnicy, a inni uparcie nie chcą zauważyć, ale w biciu nie ma miłości. I to jest najważniejsza różnica - granica. Jak dziecko uparcie wbiega na ulicę i prośby, tłumaczenia nie pomagają - to dostanie przez tyłek i zapamięta. I dzięki temu jest większa szansa, że tego więcej nie zrobi. Są rodzice pobłażliwi, są surowi - jedni przymykają oko na wiele spraw, inni są wymagający...

I na koniec - po raz kolejny zauważam, że widzisz w dziecku istotę podrzędną: jaka bowiem jest różnica pomiędzy biciem żony a biciem dziecka? Czy dla Ciebie to inny rodzaj człowieka?

Prosiłbym, żeby mi nie imputować takich stwierdzeń!

To prawda są różne dzieci i może nie powinnam tak nas porównywać chociaż kobieca intuicja to nic innego jak istynkt zwierzęcy, więc jak się ogląda programy o zwierzętach to tam też często bywa że matka ściska zębami małe w formie ostrzeżenia przed niebezpieczeństwami i może to jest to samo jakby chciała je zagryżć? I tak samo jest z tym klapsem nieszczęsnym. Ja uważam że (już wcześniej o tym wspomniałam) to nie jest kwestia samego klapsa tylko niebezpieczeństwa że rodzic przedobrzy a tu dopiero się zaczyna patologia. Ja osobiście mam wiele żalu do moich rodziców o wiele rzeczy podejrzewam że gdybym chciała sporządzić listę to pewnie byłaby bardzo długa, ale nie przypominam sobie żebym kiedykolwiek miała żal że czasem dostało mi się za coś co rzeczywiście przeskrobałam. Jeżeli wcześniej byłam upominana a jednak się nie posłuchałam to przyjmowałam to jako konsekwencję mojego postępowania.

Może niektórym wyda sie to banalne, ja uważam że banalne nie jest. Czym żyje dziecko, tego się nauczy Jeśli dziecko żyje w atmosferze krytyki - uczy się potępiać.

Jeśli dziecko doświadcza wrogości - uczy się walczy.Je

śli dziecko musi znosić kpiny - uczy się nieśmiałości.

Jeśli dziecko jest zawstydzane - uczy się poczucia winy.Je

śli dziecko żyje w atmosferze tolerancji - uczy się być cierpliwym.

Jeśli dziecko żyje w atmosferze zachęty - uczy się ufności.Je

śli dziecko jest akceptowane i chwalone - uczy się doceniać innych.

Jeśli dziecko żyje w atmosferze uczciwości - uczy się sprawiedliwości.Je

śli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa - uczy się ufności.

Jeśli dziecko żyje w atmosferze aprobaty - uczy się lubi siebie.Je

śli dziecko żyje w atmosferze akceptacji i przyjaźni - uczy się tego, jak znaleźć miłość w świecie.

Autor nieznany, Los Angeles 1991 r.

Troche kiepsko wyszło, ale wiadomo jak miało być, prawda? Sorry.

bardzo trafne spostrzezenia!!!!

A ja dopiszę ulubione zdanie pewnej pani psycholog "Kochanie nie kop babci bo się zmęczysz". I wszystko na temat

Widzę ze temat wywołał mnóstwo różnych emocji - i o to chodzi,ale prosze nie krytykujmy się,każdy moze mieć swoje zdanie. Zgadzam sie z Bartem ze to czy kochamy swoje dziecko nie moze zalezec od tego czy na nie krzyczymy i czy je bijemy. Dla mnie bicie a klaps to dwie rózne rzeczy. Lekki klaps w tyłek tak jak pisał Bart w sytuacji gdy na dziecko nie działaja inne metody,a nasza reakcja musi byc szybka nie uwazam za nic złego (choc dodaje po raz drugi ze moja córka jesczze nie dostała klapsa)no i oczywiscie dotyczy to bardzo sporadycznych sytuacji a nie jest czymś codziennym. Bicie to dla mnie znęcanie się,wyładowanie swojej siły na dziecku i to doknywanie tego notorycznie - czyli za kazde przewinienie-łojenie tyłka - to jest dla mnie chore i z tym sie nie zgadzam.Ulinka masz racje bicie głęboko i trwale rani dziecko,le nie przesadzajmy ze 1 czy 2 klapsy w ciagu zycia wywoluja ten sam efekt-ja jak pisałam dostalam klapsa ze 2 razy i jakos nie mam urazu do mojej mamy,ani zadnego trwalego defektu na psychice. Ktos tu napisał o przedszkolu  ktorym przebywaja dzieci w roznym wieku i robia rozne rzeczy a nauczycielka mowi do nich szeptem-bardzo chetnie posżłabym do takiego przedszkola i zobaczyla te zajęcia-dla mnie to jest niewykonalne...aha a stwierdzenie ze pedagodzy byliby nie potrzebni uwazam za nietrafne-rodzice często zapominają ze to nie nauczyciele wychowuja dzieci a ich rodzice - nauczyciel tylko pomaga w wychowywaniu.  Wszyscy piszą o wadach karania.a nikt nie zastanowi sie jakie wady maja niektóre "nagrody" stosowane przez rodziców...ale to juz inny temat i nie do tego wątku. I ludzie nie skaczcie tak sobie do gardeł bo zakładam ze wszystkie te osoby które sie tu wypowiadaja kochaja swoje dzieci i nie sa zadnymi psychopatami którzy notorycznnie leja swoje dzieci,krytykuja,wrzeszcza na nie za byle co itp. Piszecie o złym wpływe krzyku na dziecko a sami na sibie krzyczycie - moze nie wprost ale w tekscie pisanym tez moza to wyczuć...wiec po co piszecie o czyms czego tak naprawde nie przestrzegacie wobec samych siebie?

No właśnie Karen ma całkowitą rację. Ja jeszcze dodam, że często należy się ugryźć w język jak widzimy że matka trochę ostro potraktuje swoją pociechę i nie dlatego żeby jej wolno było wszystko robić ze swoim dzieckiem, ale dlatego że jak podważymy jej autorytet to ona albo sobie później z nim nie poradzić albo co gorsza będzie kiedyś musiała zastosować metodę której ona sama do końca nie akceptuje. Tak było ze mną za każdym razem jak chciałam czegoś nauczyć moją Anię to słyszałam przy niej że chcę ją tresować albo jak dostała karę to co ze mnie za matka że karze swoje dziecko. Tylko ciekawe że od tych samych osób też dostawałam kary i nie tylko. Oni podważyli mój autorytet a ja teraz muszę z tym żyć a jednocześnie muszę spełniać inne obowiązki spoczywające na mnie jako matce.

Zarówno nagrody jak i kary powinny być "mądre",aby odnisoły własciwy skutek.