Czy w krytycznej sytuacji potraficie zachować "zimną krew"? - Forum

JA jestem panikara

Ja nie wiem kim jestem. Gdy sytuacja dotyczy kogoś mi bliskiego czy nawet znajomego, to chyba raczej panikarą - choć też nie do końca. Mnie po prostu wtedy paraliżuje strach i nie mogę nic powiedzieć, nic zrobić i zaczynam się trząść... Jeśli to ktoś obcy to na spokojnie mogę mu pomagać... Tym bardziej, że mam przeszkolenie z zakresu udzielanie pierwszej pomocy przedmedycznej...

I u mnie tak jest. Nie tracę zimnej krwi łatwo. Jeśli chodzi o obce mi osoby. Ale w przypadku moich dzieci jestem niestety panikarą.

Chyba nie miałam jeszcze takiej sytuacji, kiedy czyjeś życie było zagrożone i musiałabym jakoś zareagować (odpukać!) i tak naprawdę nie wiem do końca, jakbym się zachowała.

Sąsiadom w marcu podpalili stodołę , widziałam jak zaczela się palić. Odruchowo zadzwoniłam po straż, a tesciowa budziła ich bo sąsiedzi spali.Trwało to może kilka minut ale to były strasznie długie minuty.

a ja strasznie różnie reaguję!

jak Jakub się np zachłysnal wiedziałam jak się zachować, ale bałam się też przy tym bardzo 

Tak - moja wcześniejsza wypowiedź nie uwzględniła dzieci. Jeśli dzieje się coś dziewczynkom to zanim zdążę się wystraszyć - działam. Nie wiem jak to robię ale tu działą matczyny instynkt. Robię rzeczy na które bym nie wpadła, gdybym miała chwilkę do namysłu... Ale dzieci - to zupełnie inna bajka :)

ja czesto wtedy dowodzę,mam charakter przywódzcy i wtedy wyznaję zasadę"spokojnie,ja jestem przywódcą i pomogę wam" hihi Z tym że dużo nerwów mnie to kosztuje,ale zdarza się ze panikuję...

np jak mój wtedy jeszcze nie mężuś pojechał do mojego brata do warsztatu a dokładnie nie wiedział gdzie to jest(a mówiłam ze pojade z nim to nie chciał)i mój brat kilkakrotnie do mnie dzwonił i mówił ze Go jeszcze nie ma,a ode mnie tel nie odbierał bo miał wyłączony i tak po godzinie  sie zdenerwowałam i spanikowałam i kazałam sie wieść teściowej na koniec miasta sprawdzić czy gdzieś sie nic nie stało,albo czy gdzieś sie nie błąka.Na szczęście się błąkał,mi sie nogi trzęsły jak Go zobaczyłam i mi ulżyło,ale wtedy to już pojechałam razem z nim i chłopak się zdziwił że on tego bliżej szukał,a jak jeżdziliśmy wielokrotnie do Moraga to mu pokazywałam ze tam sie jedzie do warsztatu itd ale jakoś on tego sobie nie zakodował.Od tamtej pory stara sie mieć tel włączony i w pełni naładowany jak gdzieś rusza.

Ja działam spokojnie.Az sie sama poźniej dziwie jak potrafiłam byc taka opanowana. Gdybym zawsze taka była....

W momencie krytycznym przychodza mi do głowy rozwiązania najbardziej korzystne.

panikara do kwadratu!

Nie pomoglabym za bardzo, strach mnie paraliżuje!

Panikara ze mnie jak nic!

Raczej panikara. Ostatnio jak mała zacięła sie w palec cała zbladłam.

Zależy od sytuacji,nigdy nie byłam świadkiem żadnego wypadku,nie dzwoniłam po policje,pogotowie,straż.Myślę że inaczej podeszłabym do sprawy gdyby to był ktoś z rodziny a inaczej jeżeli osoba obca.

Ja tak samo... chociaż trochę się boję, że raczej bym spanikowała.

dla mnie krytyczną sytuacją była śmierć mojej mamy . Udało mi się zachować zimną krew i mimo ogromnego bólu w głębi serca dałam jej spokojnie odejść ...

Przekonałam się już niejednokrotnie, że potrafię zachować zimną krew.

Czasem gdy ogl.adałam w tv różnego tuypu programy o ludzkich tragediach ....myslałam że wymiekłabym odrazu!ale w realnym świecie miałam do czynienia dwa razy z sytuacją jak piszecie...zagrożenia! i musze powiedziec że zachowałam zimną krew ,tyle że zagrożenie ,(nazwijmy je w skali 1:10....było na 4.)..i sądzę że nigdy w życiu nie potrafimy przewidzieć naszej reakcji......nigdy w życiu!!!