Czy zgodziłabyś się na pobranie narządów u swojego dziecka? Sprawa 17-letniego Kamila! - Forum

ja noszę wypełnioną deklarację w portfelu...wolałabym nie musieć decydowac o pobraniu narządów od kogoś bliskiego nie znając jego zdania na ten temat. Z drugiej strony jeśli ktoś mi bliski czekałby na jakiś narząd to chciałabym, żeby ktoś inny podjął decyzję o pobraniu narządów od jego bliskiego...i tu się koło zamyka...myślę, że poczekałabym jakiś czas przed decyzją - jeśli w ciągu np roku zabiegi by nie spowodowały wybudzenia to podjęłabym taką decyzję...

Każdy może wypełnić takie oświadczenie tutaj >>

To kwestia indywidualnej decyzji osoby dorosłej.

Pytanie jak zadecydować za własne dziecko?

Co do opisanej sytuacji, to dość mocno śledziłam to co działo się przez te kilka dni, od wypadku tego chłopca. Tata się zgodził, mama nie (podobno poczuła, że syn uścisną jej rękę). Jeśli jedno z rodziców się nie zgadza, to absolutnie nie powinno się pobierać narządów. Nie można pietnować tej kobiety, ze zrobiła tak a nie inaczej. Serce matki mówi, że dopóki bije serce, dziecko żyje. Nie rozumiem natomiast postawy nastolatków, do których argumenty śmierci pnia mózgu nie docierały ... którzy fałszywie oskarżali lekarzy o rażące błędy i sprzedaż organów.

Jeśli chodzi o pobieranie organów, to każdy sam powinien o tym decydować, w chwili osiągnięcia pełnoletności. Decyzja powinna być zapisana w karcie narodowego funduszu zdrowia. Oczywiscie decyzję taką zawsze można zmienić.

a mi się wydaje, że to pobieranie organów powinno być nijako standardem w medycynie- jeśli ktoos umiera, to powinno się ratować innych. Rozumiem sytuacje, w których ktoś jest podłączony do respiratora: tu bije serce, rosną włosy - można mieć wątpliwości ale w momencie jak ktoś umiera np. na stole operacyjnym to z urzędu powinno sie pobierać organy do przeszczepów - dużo ludzi moznaby uratować w ten sposób.

Wczoraj czytałam o tym... sama nie wiem, jakbym się zachowała w takiej sytuacji i rozumiem matkę Kamila...

Ciężko jest podejmować takie decyzje... ojjj ciężko...

Trudna sytuacja.... az mnie ciarki przechodza.Nie wiem co bym zrobila,nie jestem w stanie sie opowiedziec po zadnej ze stron

Moim zdaniem jeśli pień mózgu obumarł i nie ma szans na uratowanie życia, to nie rozumiem gdzie tkwi problem. Jeśli rodzice liczą na cud z sobie tylko znanych przyczyn, to niech z własnej kieszeni utrzymują funkcje życiowe dziecka w prywatnej klinice albo w domu. W innym przypadku jest to zajmowanie miejsca i sprzętu w szpitalu, które mogą pomóc komuś, kto rzeczywiście ma szansę. Nie chcę ujmować tragedii, na pewno niezwykle ciężko pożegnać się z dzieckiem i pogodzić z zaistniałą sytuacją- jednak śmierć jest faktem i nie da się nic zrobić.

Co do narządów, to nie uważam, że powinno się pobierać je z urzędu. Ale edukacja społeczeństwa w tym temacie powinna być dużo lepsza, bo ludzie o zbyt wielu sprawach istotnych nie mają zielonego pojęcia.

Śmierć nie jest łatwą sprawą. Zwłaszcza śmierć własnego dziecka, nie łatwo jest się z tym pogodzić. Nadzieja zostanie do końca..A jeszcze w takim momecie podejmować decyzje o krojeniu to jak odebranie resztek nadzieji..

Bardzo trudna decyzja. ..

Swoje organy bym oddała , czy najbliższej osoby - trudno powiedzieć .

Ja również noszę oświadczenie woli w portwelu, moja rodzina wie i szanuje moją decyzję.

Nie boicie się przekazania fragmentu swojej osobowości? Co z pamięcią narządową?

"Do najbardziej spektakularnych przypadków pamięci narządowej należy historia dziewczynki, której wszczepiono serce zamordowanej dziesięciolatki. Przeszczep okazał się tragiczny w skutkach. Dziewczynka miała koszmary, krzyczała przez sen, ale też dzięki niej schwytano mordercę dawczyni, gdyż ośmiolatka bez problemu podała jego portret pamięciowy."

z drugiej strony

Na transplantację nerki czeka w kraju ok. 2 tys. osób, na serce - 500, a na wątrobę - 600. Szpiku poszukuje się obecnie dla około 300 chorych (dane te nie są pełne, bo nie do końca są rozpoznane potrzeby). Na rogówkę oczekuje 8-10 tys. pacjentów.

Z racji swojego skrzywienia proponuję wszystkim zainteresowanym zapoznanie się z filmem "Siedem Dusz" z Willem Smithem w roli głównej. Nie będę się rozpisywał, bo wcześniej czy później pojawi się on na moim blogu. Bezpośrednio dotyka on jednak kwestii oddania narządów i daje do myślenia.

A ja w takie rzeczy nie wierzę, przecież nie przeszczepili jej mózgu. Przez takie głupoty ludzie wahają się w sprawie oddania narządów bliskich.

Zgodziłabym się 

A ja mam wątpliwości. Nie do samych przeszczepów ale do oceny lekarzy. Nie wierzę w czyste intencje lekarzy i w ich nieomylność. W prostszych sprawach się mylą, popełniają błędy. Ostatnio dużo takich pomyłek, które skończyły się tragedią. A o tym kiedy naprawdę następuje śmierć ciała, każdy przekona się osobiście w ostatniej swojej godzinie.