Gdy dziecko się wyprowadza

...tak  przeszliśmy przez to - łatwe nie było, ale świadomość, że muszą wyjechać na studia do Torunia/ mieszkaliśmy wcześniej gdzie indziej/ pozwoliło nam przetrwać wszystko...były różne sytuacje. Szczególnie starszy syn - z domu wybył w wieku 14 lat, do szkoły średniej - na kierunek muzyczny, którego  w naszym mieście nie było. Mieszkał z osobami dużo starszymi od siebie - syn miał 14 lat, a niektórzy nawet po 20 i...właśnie  to najbardziej nas niepokoiło. Teraz możemy tylko uśmiechać się ...wszystko dobrze się skończyło! A my, oboje pracowaliśmy, odwiedzaliśmy synów, a oni nas i tak do ukończenia przez nich studiów. Teraz mieszkamy w Toruniu, niedaleko nas starszy syn, a młodszy - chyba na krótko wyjechał do Warszawy/ niech spróbuje/....

napewno nie jest to łatwa sytuacja dla rodziców ale niestety tak już musi być że trzeba pozwolić dziecku żyć swoim zyciem i decydowac o sobie ale zawsze być przy nim w razie porzeby.Ojej ale dobrze ze ja mam jeszcze dużo czasu choć licze się z tym że kiedyś nadejdzie ten dzień

U nas to przeszło jakoś "bezboleśnie" chociaż człowiek zawsze się martwi i musi prawie codziennie mieć z nimi kontakt, jak nie telefoniczny to chociaż na gg... Starszy syn mieszkał w akademiku a potem jak wyjechał do W-wy do pracy to na stancji z kolegami był, potem już na swoje mieszkanko razem z narzeczoną... Córka wyjechała ze swoim chłopakiemi  razem zamieszkali na stancji, od do pracy ona na studia, potem ślub, dziecko i  dobrze im jest.. Teraz został najmłodszy nasz student, który jak na razie mieszka u mojej cioci to też  jako tako czlowiek spokojny jest....

Nie jest lekko. Ale tak musi być. Chociaż nie koniecznie. Czasami zdarzają się powroty. I znów nie jest lekko. Ale naturalną koleją jest wyprowadzka dzieci. I rodzicą , a najczęściej mamusie mają nadzieję, że wszystko będzie dzieciom układać się po ich ( dzieci ) myśli.

Moi rodzice za bardzo nie rozpaczali, gdy się wyprowadzałam, by zamieszkać razem z moim obecnym mężem. Byli zadowoleni, że jestem szczęśliwa.

Ja się wyprowadziłam jak miałam 15 lat:)poszłam do szkoły średniej do innego miasta niż mieszkałam, potem studia praca i tak zostało, z rodzicami nie mieszkam 11 lat,nie rozpaczali z tego powodu:)

pierwsze większe rozstanie i łzy w oczach, ale poźniej już "z górki" ;D nie nauczymy sie życia niż poprzez opuszczenie rodzinnego gniazda, na swoim uczymy się odpowiedzialności, stajemy sie bardziej rozsądni, dorośli, uczymy sie podejmowac trudne decyzje... na szczęscie zawsze możemy zadzownić i skorzystać z rady rodziców, ale to jest nasze życie,  :D

 bo w domu spokój zapanował

Ja wyprowadziłam się ponad 3lata temu,wszystko szybko się potoczyło, pamiętam,że w piątek dostałam tel. że od poniedziałku zaczynam pracę,a już w niedzielę wyprowadziłam się z domu. Mama bardzo płakała,tata zapytał tylko,czy wtedy jeszcze mój chłopak będzie kupował mi świeże bułki na śniadanko,tak jak zawsze robił to tata :) M.dotrzymał słowa i pieczywko świeże mam codziennie :) a mama wciąż ma łzy w oczach jak wyjeżdżam od nich.....

Wydaje mi się,że jest to kwestia tego jakie relacje sa między rodzicami a dzieckiem. Wyprowadzka z rodzinnego domu nigdy nie jest łatwa,dla żadnej ze stron.

Pewnie, że zależy to głównie od relacji jakie panują w domu. także od tego, czy np rodzice również dość wcześnie, na studia opuszczali swoich rodziców.  Myślę sobie, że wyjazd pociech na studia jest bardzo naturalnym i dobrym zwyczajem. taka nauka odpowiedzialności i samodzielności jak najbardziej OK. i chyba jest to dość zdrowe dla samej rodziny. kiedy za wczas nie wyjedzie się z domu, ciężko się potem zmobilizować.  

Dlaczego cięzko sie rozstać?U mnie dwoje dzieci razem wyfrunęło z domu córka na studia a syn w tym samym czasie znalazł pracę . Także byly  w domu dzieci i nagle nie ma. Czasami przyjezdzają do domu , Czasmi my jeździmy do nich . Naturalna kolej rzeczy i tak powinno być , zdolne do samodzielnej egzystencji wiec dlaczego maja siedzieć z rodzicami?

wyprowadziłam się z rodzinnego domu "na tydzień", aby złapać oddech po zakończeniu kariery w dotychczasowym miejscu pracy. nie wiem kiedy z "na tydzień" zrobił się szósty rok.

Moja mama bardzo to przeżyła pomimo, że wyprowadziłam się kilka ulic dalej i widzimy się codziennie. Ja jako matka na pewno bym to odchorowała. Po latach widzę, że nam wszystkim jest dobrze.